Ναρκωτικά

Τα ναρκωτικά αποτελούν τη μεγαλύτερη μάστιγα της σύγχρονης κοινωνίας.
Πότε γεννήθηκε το πρόβλημα αυτό; Πώς παράγονται; Πώς διακινούνται; Ποιός είναι και πως αντιμετωπίζεται ο χρήστης;

Από την αρχαιότητα ακόμα ο άνθρωπος είχε καταφέρει να αναγνωρίσει και να μελετήσει τις ουσίες που παρήγαγε η φύση για διάφορους σκοπούς. Κατά κύριο λόγο αυτό συνέβαινε στην πρακτική ιατρική. Ένας από τους πιο διάσημους γιατρούς της αρχαιότητας, ο Ασκληπιός, χρησιμοποιούσε κατά κόρον τα βότανα και τις θεραπευτικές τους ιδιότητες. Τα μαντεία, καθώς και οι σαμάνοι των αυτόχθονων φυλών χρησιμοποιούσαν διάφορες ουσίες σε θρησκευτικές τελετές. Πως όμως φτάσαμε στη σημερινή εικόνα;

Το ζήτημα με τα ναρκωτικά προέκυψε στις αρχές του περασμένου αιώνα με την ανάπτυξη της βιομηχανίας. Όλα τα γνωστά ναρκωτικά, πλην των αυτοφυών όπως το χασίς, τα μανιτάρια κ.α., είναι παράγωγα της φαρμακευτικής βιομηχανίας. Από τα βαρβιτουρικά (ηρεμιστικά) μέχρι το L.S.D. Και την ηρωίνη. Πρόκειται λοιπόν για «φάρμακα». Κάποια από αυτά ήταν «πετυχημένα» και κάποια άλλα όχι. Οι αποτυχίες αυτές εμφανίζουν το μεγαλύτερο εμπορικό ενδιαφέρον. Πρόκειται για ένα παγκόσμιο δίκτυο παραγωγής και διακίνησης με τεράστια οικονομικά οφέλη, το οποίο για ευνόητους λόγους οι εκάστοτε κυβερνήσεις αποφεύγουν σκοπίμως να εξιχνιάσουν. Εξάλλου πρόκειται για τους στυλοβάτες της παγκόσμιας οικονομίας. Ολόκληρες πολιτείες βασίζονται στα οικονομικά οφέλη των ναρκωτικών και δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις όπου γίνονται ακόμη και πόλεμοι για τον έλεγχό τους.

Εκτός όμως από τα οικονομικά οφέλη, τα ναρκωτικά αποτελούν στα χέρια του κράτους ένα μεγάλο όπλο, όπως έχει αποδειχθεί. Οι εξαρτησιογόνες ουσίες είναι ένας από τους αποτελεσματικότερους τρόπους ελέγχου των λαϊκών μαζών. Όπου οι κυβερνώντες δεν μπορούν άμεσα να επιβάλλουν τα σχέδιά τους, επιχειρούν να το κάνουν με έμμεσο και ύπουλο τρόπο και δυστυχώς σε κάποιες περιπτώσεις το καταφέρνουν. Τρανό παράδειγμα τα στέκια της νεολαίας στα Εξάρχεια τις δεκαετίες του '80 και '90 που γέμισαν πρέζα. Το μεγάλο στοίχημα είναι να μπορέσει ο λαός ν' αναγνωρίσει τη πλεκτάνη που στήνεται σε βάρος του και να αντιδράσει. Σήμερα γίνεται τεράστια προσπάθεια ν' αποτινάξουμε αυτά τα δεσμά από πάνω μας, αλλά ακόμα έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας.

Με ποιόν τρόπο, όμως, φτάνουν αυτές οι ουσίες στα χέρια κάποιου; Πώς κατακλύζονται οι δρόμοι απ' αυτά; Μα βέβαια μέσα από μηχανισμούς του κράτους. Από εντεταλμένα κοπρόσκυλα. Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων αυτό το ρόλο επιτελεί και η αστυνομία, με τη συνδρομή των βοηθών τους (βαποράκια). Και ο στόχος... οι ατίθασοι, οι ευάλωτοι, οι «ακραίοι». Και τα παράδοξα δεν τελειώνουν εδώ. Πόσες φορές τους έχουμε χλευάσει περιθωριοποιώντας τους; Αντί να δούμε κατάματα το πρόβλημα και να το χτυπήσουμε στη ρίζα του, αναλωνόμαστε σε τιμωρίες και στιγματισμό άρρωστων ανθρώπων. Ο τοξικομανής είναι άρρωστος. Είναι το θύμα και όχι ο θύτης! Η θεσμική και κοινωνική αντιμετώπιση των χρηστών στην Ελλάδα παραπέμπει σε πρακτικές μεσαιωνικών εποχών. Η τιμωρία των χρηστών είναι η εξιλέωση της κοινωνίας μας και μέχρι στιγμής φαίνεται να μας αρκεί για την αποποίηση των ευθυνών μας.

Σ' αυτόν τον παραλογισμό πρέπει να δώσουμε ένα τέλος. Η χρήση δε συνιστά ποινικό αδίκημα. Είναι αδιανόητο να κυνηγάμε «φαντάσματα» τη στιγμή που οι μεγαλέμποροι ευημερούν και γιγαντώνουν τις επιχειρήσεις τους. Τα ναρκωτικά είναι ένα δημιούργημα του καπιταλισμού για να κερδίσει περισσότερο χρήμα και μεγαλύτερη εξουσία.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΕΜΠΟΡΙΟ ΝΑΡΚΩΤΙΚΩΝ

ΝΑ ΠΟΤΙΣΟΥΜΕ ΤΑ ΜΥΑΛΑ ΜΑΣ ΜΕ ΖΩΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑ

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ

ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΟΜΑΔΑ